Gitarist en zanger Ray Scona is een Italiaanse muzikant die al vanaf zijn dertiende gitaar speelt. Hij vond zijn liefde voor de blues door te luisteren naar Jimmy Reed, Howlin’ Wolf, Muddy Waters, BB King en T-Bone Walker. We kennen “Guitar” Ray vooral van zijn tour band “The Gamblers” (Gab D, bas - Henry Carpaneto, piano & Marco Fuliano, drums), waarmee hij op het podium stond samen met Fabio Treves, Otis Grand, Jerry Portnoy, Sonny Rhodes, Jumpin ‘Johnny Sansone, Keith Dunn, Paul Reddick, Roxanne Potvin, Deitra Farr, Lea Gilmore, Big Pete Pearson en nog anderen.

Otis Grand was de producer van de eerste twee albums van de band, “New Sensation” en “Poorman Blues”. In 2010 tourde de band in Europa met Paul Reddick, een Canadese singer-songwriter / mondharmonicaspeler en singer-songwriter Roxanne Potvin. Dit jaar bracht de band een derde album “Photograph” uit, met als producer Paul Reddick.

In Lubbeek, op “Binkom Blues 2014”, staat dit jaar een van de beste Canadese harmonicaspelers Paul Reddick geprogrammeerd, met als backing band “Guitar” Ray & “The Gamblers”. Tijd voor rootstime.be om eens te praten met “de man in de schaduw”, Ray Scona. We hadden onmiddellijk een ja, toen we vroegen of deze vriendelijke zanger - gitarist even tijd voor ons kon vrijmaken.

“Guitar” Ray Scona, je bent een Italiaanse blues muzikant. Je bent afkomstig uit Noord Italië en je begon al vrij jong (je was dertien) gitaar te spelen. Waarom ben je muzikant geworden en niet een… pizza bakker?

Ik ben van het noord westen van Italië, uit de omgeving van Genova. Mijn familie is afkomstig van het zuiden van Italië. Mijn echte voornaam is Renato, maar die was te lang voor een muzikant. Mijn eerste producer, Otis Grand, zei tegen me dat ik mijn naam moest splitsen. Renato werd Ray en Sconia werd Scona, Ray Scone. 

Waarom muzikant?
In de omgeving waar ik woonde, moesten we tijdens de schoolvakantie, in de zomer gaan werken. We woonden in een toeristische omgeving. Je had de keuze: of je maakte koffie voor de toeristen, of je ging werken in de haven, waar de boten toekwamen – of…, omdat ik gitaar kon spelen, kon je wat bij verdienen op feestjes, bruiloften of clubs…

Muzikale familie?
Mijn vader was muzikant, hij speelde gitaar. Van hem kreeg ik mijn éérste gitaar. Mijn vader en zijn broer, waren een tweeling. Ze speelden samen folk muziek, omdat mijn oom accordeon speelde. Ze speelden enkel voor plezier. Ik begon gitaar te spelen toen ik twaalf – dertien jaar oud was. Mijn moeder had thuis veel mooie platen. Zij hield van Elvis Presley en rock muziek.       

Door wie was je / ben je geïnspireerd? 

Toen ik jong was luisterde ik naar de platen van Elvis Presley van mijn moeder en naar muziek uit de jaren ’50 / ‘60, naar R&R en twist. Mijn moeder, moet je weten, werkte toen in Chiavari in de enige platenwinkel van de plaats, waar we toen woonden. Ze Bracht iedere week de nieuwste platen mee naar huis. Ze had een grote platencollectie.  

Wat heb je geleerd van de lange rij artiesten waar je al mee samengewerkt hebt?

Ik had het geluk, dat ik al vrij jong naar platen kon luisteren. Ik ontdekte de muziek als iets fysisch. Ik kon al jong luisteren en ontdekken wie artiesten als Muddy Waters… waren. Toen ik opgroeide, had ik het geluk om met enkele Amerikaanse muzikanten te kunnen spelen. Ik kon spelen met Otis Grand, met Sonny Rhodes uit Texas… van hen heb ik veel geleerd.  

In 2002 heb je je eigen band “The Gamblers” opgestart. Waarom een eigen band?

Omdat ik graag mijn eigen muziek wou spelen, de muziek doe ik voel. Muziek is “feeling”. Ik wou de leider zijn van mijn eigen band, wat niet zo gemakkelijk was, als je een blanke man bent die uit Italië kwam. Het was een uitdaging. Daarom heb ik mijn band “The Gamblers” genoemd. Het is werkelijk een gok om blues te spelen. 

Je bent op het podium altijd “de man in de schaduw van…” (ik noem enkele namen als Otis Grand, “Big” Pete Pearson, Kirk Fletcher) en vandaag hier Paul Reddick. Waarom deze keuze?

Klopt, ik heb altijd naast grote artiesten gespeeld. Daar voor heb ik altijd in grote orkesten gespeeld. Ik speelde iedere dag van de week, inclusief de zondagnamiddag. Ik speelde de hits van Italië, de hits van Amerika… Maar, ik wou eigenlijk de muziek speelde waar ik van hield, de blues. Daarom ben ik gaan samen spelen met al die grote namen en heb ik mijn band “The Gamblers” opgericht.   

Laten we het hebben over je nieuwe album “Photograph”. Het heeft zeven jaren geduurd om een nieuw album uit te brengen. Waarom duurde het zo lang?

De titel?
Het album, de songs…. Er speelt heel veel mee. Ik wou een foto maken van mij als een man, van mij als muzikant, van mij met een band. Paul Reddick is de producer van het album. We kozen “Photograph” als titel voor ons album, omdat Paul Reddick zijn nieuwe album “Wishbone” opent met zijn “Photograph” song … Daarom. Paul vertelde me het verhaal achter zijn song en daarom koos ik deze titel voor mijn album. Het was zijn idee. Het verhaal van de song is het verhaal van een foto. Een foto, die iemand geeft aan zijn geliefde, met het besef dat hij wellicht nooit bij haar kan zijn en zonder te weten, waar hij zal eindigen. Het gaat hier dus in feite over het verhaal achter de foto, niet over de foto zelf. Voor mijn album geldt dit voor alle songs en het verhaal erachter… Ik stuurde Paul vooraf enkele ideeën, enkele songs op. Hierna kwam hij naar mijn huis, naar mijn familie en verbleef er ongeveer tien dagen. Hij was bij mij, mijn familie, mijn zoon, mijn vrouw en mijn vrienden. Hij leefde samen met ons. Iedere song gaat over mij, ons en de band.

Ik ken Paul Reddick [Ray en Reddick werken voor hetzelfde agentschap / red.] al van in 2010 toen ik met hem tourde samen met Roxanne Potvin, een Canadese singer-songwriter. Tussen Paul en mezelf klikte het onmiddellijk. Zijn nummers zijn geen gemakkelijke nummers, maar hij is een ongelooflijk goede songwriter en producer.

Het heeft zo lang geduurd, omdat het geen gemakkelijk album is. Ik wou een album maken dat me paste, zoals een pak je past.       

Is het een typisch “Ray Scona & The Gamblers” album geworden?

Ik denk dat het meer een album is dat erover gaat. Als je me live hoort spelen, zal ik blues spelen en wat R&R… Dit album is een verhaal over mij, ons en mijn familie. We openen het album met “Give It Up” en de song begint met de zin “I roll around the world and I never get enough…” Ik ben nu 51 en ik sta nog heel graag op een podium. Ik treed graag op en speel graag met mijn band. M.a.w. dit nummer gaat over mij en de band.  

Is het nummer “The Complexity Of Love” de rode draad in het album (l filo conduttore della storia)?

De “rode draad” in het album is het leven. De problemen die je hebt als een man, een vader. Hoe je opgroeit, hoe je wordt wat je nu bent.  

Zijn er songs die special zijn voor jou?

Ja (met een zucht)… Een bijzonder nummer voor mij is “He Thinks Of You”. “He” is mijn zoon. Het gaat over mijn enige zoon en iets dat hij wil in zijn leven, maar het is een moeilijk verhaal. Alle woorden die Paul en ik voor deze song gebruikt hebben, zijn woorden uit songs van Robert Johnson! Er zijn nog meer van deze Reddick – eigenaardigheden in de lyrics. Bijvoorbeeld “Do The Dance” gaat over mijn tweede vrouw en de kansen die ik van haar en van mijn zoon kreeg: “Don’t look back / All-in black / Gonna run / Come undone / Light a fire / With desire / Lights are low / You will know… No second chance / For this romance / gonna do the dance…”

Je krijgt nu “promotion time”. Kan je ons drie redden geven waarom we het album moeten kopen?

Omdat het over mijn leven gaat – Omdat het iedereen kan helpen, als je naar de songs luistert en de teksten leest. Omdat muziek kan helpen om te overleven. “This a true record, you know…Everything is true”

Heb je nog muzikale dromen?

Ja! Ooit eens spelen met BB King… Ik zag hem ooit optreden in Italie. Dit was magisch! Ik wist dat ik toen de blues wou spelen als hem… Maar dat zal me waarschijnlijk nooit lukken.

Wat zijn je plannen in de nabije toekomst?

Een album, misschien… Nog optreden met een andere grote naam… maar ik kan nog geen naam noemen. Gab D, mijn partner is hier mee bezig. Het wordt een verassing. Het wordt zeker niet Neil Young…

Laatste vraag: je FaceBook adres is : https://www.facebook.com/notonlyblues. Betekent dit dat er voor Ray Scona ook nog andere dingen zijn buiten muziek?

Toen ik dit album opnam, realiseerde ik me dat ik geen klassieke blues speel. Ik vroeg me af “Is men wel klaar voor Guitar Ray?” Als ik zoals vandaag “She’s Mighty Fine” speel, dan is dit R&R, dan speel ik geen blues. Als ik in het refrein “Uh uh uh” zing, dan is dit om Howlin’ Wolf te eren, luister maar naar… (en hij zingt het refrein). Howlin’ Wolf is in mijn hart. Alles komt vanuit mijn hart. Dit zijn mijn (maar niet enkel) blues…    

Ray bedankt voor dit  gesprek en voor de show!

Eric Schuurmans

meer foto's